دشمن

من خراب دل خویشم نه خراب کس دیگر

    این منم اینکه گشوده ست به من، تیغه ی خنجر

دشمنم نیست منم، اینکه تبر می زند از خشم

    تا که از ریشه بیفتم، به یکی ضربه ی دیگر

این همان لحظه ی تلخ است که به صحرا بزند عقل

                    عشق چون جغد کشد پر روی ویرانه ی باور

                        ناجوانمردترین همسفری ای من عاشق

                                    هیچ راه سفری را نرساندیم به آخر

هر مصیبت که شد آغاز تو مرا بردی از آن راه

    تو به هر در زدی انگشت و گذشتم من از آن در

            آه ای دشمن من، خسته از این جنگ و گریزم

                        سوختم، آب شدم، از من ویران شده بگذر